Bunaldım. Etrafımdaki herkes mutsuz. Birbirimizi mutsuz ediyoruz. Mutlu olduğumuzda bile biraz sonra mutsuz olacağımızı düşünüp mutsuzlaşıyoruz. Mutlu olmak için sebeplerimiz çok az ya da mutsuz eden şeylerin yanında lafı bile edilemez konumda. Küçük şeylerden mutlu olmak bile lüksleşti farkında mısınız? Sürekli birbirimizi yiyoruz.

Mutsuz olmayı bile bile seçtiğimiz zamanlar var. Bizi mutsuz hale getiren insanlardan uzak duramıyoruz. Bile isteye diplerinde bitiyoruz. Tüm kuvvetimizi toplayıp bir adım geri gitsek halbuki... O bir adımla öyle bir nefes alacağız ki. Bilmiyoruz ama. Yapmıyoruz. Mutsuzluğa sokuluyoruz. Mutluyken rahat değiliz çünkü. Belki mutsuzluktan şikayet etsek de mutsuzluğumuzu seven mazoşistler haline geldik.

Sürekli mutluluk hali yok. Az mutsuzluk var.